Maasland lag in de 12e eeuw aan de Maasdijk, maar overstroomde regelmatig door dijkdoorbraken (onder ander in 1134 en 1164).

Door rond het gat in de dijk een inlaagdijk te leggen kon men het gat sluiten.Hierdoor ontstond een knik in het trace van de Maasdijk in wat nu Maassluis heet. Beneden aan deze herstelde dijk lag eenVaert ofte sloot mette Cade die gemaeckt werd langens den Delflanssen MaesDijck  op de kaart van Pieter Florenss van der Slallem gehswooren lantmeter; het huidige Nieuwe Water in Maassluis met de aanliggende Weverskade.  

 

De vaarweg van het Nieuwe Water functioneert al sinds het midden van de 17e eeuw als het boezemwater langs de ‘Hoge Zeedijk’ om wateroverlast in het Westland te beperken en de afwatering van het Delfland te verbeteren. Het Hoogheemraadschap van Delfland had het ambacht van ’s Gravenzande verplicht gesteld om een nieuwe boezem waterweg aan te leggen ter verbetering van de afwatering van het gebied.  

 

De bestaande loop van de Gantel (van Westland richting ’s Gravenzande) werd gebruikt voor de waterlozing, die vervolgens gebruik moest maken van een bestaande sluis voor de afwatering. De dichtstbijzijnde sluis was destijds de Oranjesluis, maar deze was niet geschikt voor afwatering doordat deze sluis gebruikt werd voor de bewatering van de tuinen van kasteel Honselersdijk.

 

Toen de lozing van de destijds nieuwe Oranjesluis in 1676 niet toereikend bleek, is vanaf de Spartelvaart een 'nieuwe waterlozinge' gemaakt, die verder langs de Dijk liep en zodoende doorgetrokken werd. Deze sloot uiteindelijk aan via de Fortegracht op de Noordvliet in Maassluis en verliep zo naar het lozingspunt van de Monstersche Sluis. Hierbij moest er (vanaf de Spartelvaart/Westgaag tot aan de Wedde) nog stukken land onteigend worden om de toekomstige (Wevers)kade erlangs aan te leggen.

 

Het boezemwater van deze 'Nieuwe Waterlozinge' werd afgekort naar het Nieuwe Water en zo is het tot op heden gebleven (Historische Vereniging Maassluis, 2020).